Ernesto Aurignac....i el seu nou projecte UNO.


¡¡ Ahora sí !! la gran NOTICIA que prometí hace unos días:

Siempre soñé con algún día grabar mi música y mi trabajo en un disco, con mis amigos y músicos favoritos y este sueño está a punto de hacerse realidad… Después de estar más de un año escribiendo música en los "tiempos libres", dentro de dos meses, la primera semana de Septiembre, nos concentraremos una semana intensiva de ensayos y grabación en la 'Jazz Cava de Terrassa' en el que sin duda será el proyecto musical más importante de mi carrera. He grabado en muchos discos de Sideman, pero nunca a mi nombre, esta será la primera vez, mi carta de presentación en el ámbito discográfico y mi ilusión es máxima! La banda se llama 'Ernesto Aurignac Orchestra' y el título del disco es 'UNO'. Tengo la enorme suerte de contar con una banda de otra galaxia, no es normal el talento que se va a juntar para dar vida a mi música. 19 músicos forman parte de esta gran producción: 



Ernesto Aurignac (saxo alto y dirección)
Perico Sambeat (saxo soprano y alto)
Enrique Oliver (saxo tenor)
Julián Sánchez (trompeta y fliscorno)
Toni Belenguer (trombón)
Fernando Brox (flauta)
Mari Pepa Contreras (oboe y corno inglés)
Pau Domenech (clarinete bajo)
Lorena Fernández (trompa)
Patricio Medina Gutierrez (trompa)
Javier Cámara (trompa)
Martín Meléndez (chelo)
Tiziana Tagliani (arpa)
Jaume Llombart (guitarra)
José Carra (piano y rhodes)
Dee Jay Foster (contrabajo)
Ramón Prats (batería)
Carlos Cortés (percusión)
Gerardo Núñez (guitarra flamenca)
Voz en un tema: Sorpresa!! Carme Canela

Tenemos el honor y la suerte de que nos grabará el Maestro Ferrán Conangla, mis amigas Irene Lombard y Marian Martín Requena harán el diseño del disco y mi amigo Victor Baxter nos ayudará de Road Manager y energetic-man! 

Me excito de pensar que este sueño está a punto de hacerse realidad. ¡¡Qué locura!!
La música que sonará es lo que soy yo, en lo bueno y en lo malo, en lo raro y en lo menos raro, en lo loco y en lo sensato, en lo pasional y en lo inerte, en lo sensible y en lo insensible, en lo visible y en lo invisible, en lo vivo y en lo paranoico, en sueños y en realidad y es mi identidad musical, fruto de todas mis vivencias y experiencia vital. En cada nota, cada frase, cada idea, cada tema hay un trocito de cada persona con la que he compartido música y vida en este mundo. ¡Espero que los días de la grabación no explote la Jazz Cava!

Hoy día encontrar a alguien que te haga el disco y asuma todos los gastos del mismo es prácticamente inviable, y más siendo un proyecto tan grande. Valoré lo del crowdfunding pero no acabé de convencerme. Este sueño será posible y se va a hacer realidad gracias al AMOR de los que se han comprometido a trazar este viaje juntos. 

Estoy buscando cinco patrocinadores que saldrán en el disco y que estarán en toda la estrategia de marketing y publicidad. Si tienes una empresa o negocio, o formas parte de una institución o fundación y te apetece participar en este proyecto házmelo saber, seguro que te interesa. El disco va a tener una gran campaña de publicidad y lo va a ver/escuchar mucha gente. 

Estoy negociando con distintas distribuidoras, sellos, compañías discográficas, si tienes una distribuidora o sello y te interesa y te parece atractivo este proyecto único házmelo saber.

De igual forma si alguien con conocimientos quiere formar parte de este súper proyecto y se ofrece para hacer de fotógrafo/a y para grabar unos videoclips la semana que estaremos de ensayos y grabación en Terrassa que me lo haga saber. 

¡Otra grandísima NOTICIA es que el disco lo presentaremos en el FESTIVAL DE JAZZ DE MÁLAGA de este año, abrimos el Festival el día 4 de Noviembre a las 21.00 horas en el TEATRO CERVANTES! Vendrán todos estos músicos y ¡no te lo puedes perder! además, lo grabaremos en DVD en directo y si vienes formarás parte de esta grabación. En Catalunya tenemos previsto estrenarlo en la 'Jazz Cava de Terrassa'.

Por último deciros que me encantaría regalaros a todos un disco, pero la venta del mismo será parte de la financiación del mismo. Así que si quieres hacerte con UNO, no lo dudes y ESCRÍBEME, así te apunto en una LISTA y en cuanto lo tenga en mano te lo envío a tu casa (última semana de Octubre). ¡Forma parte de esta primera edición que sacaremos! y no te quedes sin el disco  es una de las formas de apoyar esta gran producción. 
Se agradece difusión.

Si quieres hacerte con el disco 'UNO' de Ernesto Aurignac Orchestra', no lo dudes y ESCRÍBEME, así te apunto en "la LISTA" y en cuanto lo tenga en mano te lo envío a tu casa (última semana de Octubre). ¡Forma parte de esta primera edición que sacaremos! y no te quedes sin el disco!! es una de las formas de apoyar esta gran producción. Si te apetece participar en este proyecto como patrocinador házmelo saber, seguro que te interesa. ¡GRACIAS!

https://www.facebook.com/pages/Ernesto-Aurignac/124585140947405?ref=hl

A veces la vida te da alegrías.
¡¡MUCHAS GRACIAS!!
Ernesto Aurignac

Jaume Llombart es un genio, inspiración y admiración máxima. Nunca he conocido a alguien con tanto talento, los que lo conocemos sabemos que es uno de esos músicos que toca en un circuito pequeño cuando podría estar tocando por el mundo, en los mejores Festivales y con los mejores músicos del mundo. Pero él es extremadamente introvertido, generoso y humilde, le gusta mucho el huerto, el surrealismo, Thelonious Monk y los calÇots. Escucharlo siempre es una lección, no es normal el control que tiene de los sonidos y su capacidad creativa, no exagero siempre que digo que es un verdadero GENIO. Nos conocimos en Barcelona hace ya 13 años, vivir con él una temporada fue una Master-Class constante, aprendí mucho de lo que sé ahora. Recuerdo cada día levantarme a las 10.00h entrar en el salón y estar él apoyado en la ventana con su café y su guitarra (siempre sin amplificación) desde las 7.00 de la mañana transcribiéndolo todo, Coltrane, Parker, Monk, Tristano, Konitz. Cocina una pasta con nata, champiñones y calabacín de otro planeta; y hasta hace poco conducía un coche antiguo sin carnet de conducir y con una cinta de Joe Pass medio rayada que nunca cambiaba. ¡Tengo el honor y el placer de que grabe en mi disco! su papel es muy importante y no sé cómo voy a hacer para gestionar los solos con tantos músicos, teniendo en cuenta que mi cabeza se imagina a Jaume tocándolo todo! 

Toni Belenguer es único, su trombón y él son UNO. Lo conocí hace años cuando coincidimos con la Sedajazz Latin Ensemble, luego coincidimos en otras bigbands, como en la grabación y conciertos de la 'Flamenco Bigband' de Perico Sambeat, en la Sedajazz Bigband, AJM Bigband, Clasijazz Bigband, Bigband Nacional, en el Café Central de Madrid con el quinteto de Pablo Martín y en multitud de Jams. Toni es un universo interplanetario y cósmico de índole crepuscular, un extraterrestre virtuoso de sensibilidad exquisita, un maestro mago que vuela con su instrumento y hace música de una tremenda sinceridad cargada de pasión y belleza. Tocar a su lado es una sensación increíble, sientes su oído y su energía cerca y hace que te enchufes y ofrezcas todo lo que tienes en ese momento. Es un catalizador energético, nunca te deja indiferente, es un gurú espiritual inmerso en la búsqueda eterna. Le gusta el cine expresionista y surrealista, tuvo una época crudívora y es amante de lo subversivo y la naturaleza. Su cerebro siempre está en proceso creativo, y no sólo en este planeta. No es normal cómo toca el trombón y lo grande que es como persona ¡¡Tengo el honor, la suerte y el placer de que grabe en mi disco!! 

Julián Sánchez es pureza máxima en el sentido más amplio de la palabra. Escucharlo tocar es una oda onanística para el oído, control de la tradición americana, latina y vanguardista, lenguaje moderno y clásico, gran compositor y siempre en la búsqueda infinita. Lo conocí hace muchos años en Barcelona, cuando él cursaba el ESMUC y desde entonces no hemos dejado de tocar juntos en multitud de proyectos. Aunque es con 'Sindicato Ornette' donde nos hemos convertido en 'pareja de hecho', hemos tocado juntos en todo tipo de lugares y circunstancias, en Ecuador, en un Banco, en un barco, en la playa, en el campo, en un castillo, en un entierro, en las calles de Lisboa, en un montón de escenarios y Festivales, en cumpleaños extraños, en fiestas populares e impopulares... Nunca toca su trompeta sin poner los cinco sentidos y el alma, sea donde sea y con quien sea, es increíble, una persona muy especial de las que quedan pocas, bohemio, soñador, romántico-Becqueriano, no tiene móvil de última generación, no tiene facebook, tiene un reloj de aguja, viste con ropa antigua, tiene una furgoneta que tiene 80 años, le gusta el vino, las aceitunas, el campo, el queso, los vinilos, Don Cherry y hace un gazpacho que quita el sentío. Generoso, comprometido, sincero, original, estudioso, constante y muy de verdad, auténtico. Su máxima pasión es la música, por la que vive por y para, y no sé por qué le gusta el ciclismo (nunca lo entendí). Tiene un currículum de infarto, ha tocado con todo Dios y ¡¡Tengo el honor, la suerte y el placer de que grabe en mi disco!! Trompeta y Fluggle. 


Perico Sambeat...¿Cómo puedo explicar la emoción que siento de contar con el Maestro en mi disco? Además de ser un regalo y una bendición para mí es una gran responsabilidad. Pensar que tendremos a su superdotado oído, que todo lo capta, me motiva para seguir perfeccionando cada día la música que he escrito para esta formación. El miedo de que ocurra algo así como esa historia que se cuenta de cuando Charlie Parker pegó a la puerta de Stravinsky para conocerlo y le dio un portazo, o al contrario, me gusta imaginar que le hubiera dejado pasar. Perico es un examinador constante sin querer serlo. Mi admiración hacia su música no tiene límites. Creo que he sido el que más lo ha transcrito en busca de la enseñanza, de "la verdad", intentando entender cuáles pueden ser las notas más bonitas y cómo construir las frases en la armonía. Podría contar muchísimas anécdotas, pero estaría escribiendo días sin parar. Lo conocí hace 17 años (yo tenía 14 años) una noche que fui al Onda Pasadena a escuchar a un trío de Jazz que tocaban mientras dos poetas recitaban poesía. El del saxo se llamaba Perico, y al leer su apellido lo identificaba como "Sambít" (estuve muchos años llamándolo así). Tenía un saxo medio roto, con un aspecto antiguo que rozaba la época prehistórica, yo acababa de comprarme un saxo nuevo de clásico lacado en negro impoluto marca Selmer y lo llevaba encima. Lo saludé mientras montaba su saxo e incluso me atreví a ofrecerle que probara mi saxo (pensando: anda, prueba esto, flipa y tira esa tubería a la basura), pero a él no le apeteció. Armó su tubería de cañería y lo dejó en el suelo, sin tocar una sola nota para calentar. Al rato empezó a sonar el grupo y de repente tocó el Maestro, la primera nota fue un La (Fa# de saxo alto), era la melodía de 'Autumn in New York'. ¡No me lo podía creer! el tiempo se paró y tuve la sensación de escuchar un sonido que nunca antes había oído en la naturaleza, ni en ningún disco, ni en ningún concierto, ni en el conservatorio. ¡Guau! La siguiente vez que coincidí con él fue al año siguiente (1998) en el Primer Seminario de Jazz y Música Latina de Valencia (organizado por Sedajazz - Latino). Cuando entramos en el Palau tenía que elegir entre entrar a clase de Saxo Jazz Iniciación (que daba Latino) o Saxo Jazz Nivel Avanzado (que daba Perico). Como mi desconocimiento, ignorancia y empanaera era máxima entré con Perico, pensando que mi nivel era altísimo, en el Conservatorio y en la Banda de mi ciudad era 'Ernesto el del Jazz', más que nada porque estaba todo el día escuchando Jazz desde pequeño y porque con el saxo tocaba temas y solos que me aprendí de algún libro. Cuando entramos unos 15 saxofonistas a la clase con el Maestro, sentado en un piano sus primeras palabras fueron: "¡Qué guay!", parecía que estaba patrocinando lo que iba a ocurrir minutos después. Invitó a que cada alumno nos pusiéramos de pie, nos presentáramos y tocáramos algo. "Hola soy Juan Antonio, tengo 43 años y soy muy aficionado al Jazz, mi ídolo es Dexter Gordon", se levantó el primero y tocó la melodía de 'Satin Doll', con sonido pesado, mucho aire y algún pitido que otro, a lo que Perico reaccionó: "Uhhhhhh! Qué guaaay!!"; así fueron pasando unos cuántos y el Maestro siempre con la misma expresión. Yo por dentro pensaba: cuando me escuche a mí va a flipar y me va a contratar de profesor (tenía mucha técnica y le iba a tocar un solo de Pedro Iturralde que se toca en Clásico que me sabía de memoria y a toda hostia). Me tocaba a mí, me levanté confiado: "Hola, mi nombre es Ernesto, me gusta mucho el Jazz y estoy aquí para aprender todo lo que sea posible", acto seguido me puse a tocar ese solo de Iturralde como si fuera una máquina, rapidisimamente, muy mecánico, con sobreagudos, muy muy virtuosístico, duró un buen rato, quizás 3 minutos. Cuando terminé Perico no sabía hacia dónde fijar la mirada, yo pensaba: "este ha flipado y no da crédito a lo que acaba de escuchar", y entonces dijo: "Perdona, ¿cómo era tu nombre?" y yo: Ernesto, y él: "Ernesto, ¿estás un poco nervioso no?, a ver el siguiente..." Uuuffff no me lo podía creer, no entendía nada. Cuando acabó la clase me fui al hotel y me quedé ahí todos los días del Seminario, sin salir, dándole vueltas. Volviendo en tren a Málaga empecé a darme cuenta de la grandísima lección que me había dado. Eso que hacía yo (y que pensaba que era Jazz) no era Jazz. Podría estar escribiendo anécdotas sin parar, yo tocaba el saxo tenor, pero un día lo escuché en el 'Harlem' (Barcelona) y al día siguiente lo vendí y me pillé un saxo alto. Lo transcribía todo, todos sus solos de todos los discos donde grababa y le seguía a todos los conciertos que hacía en Barcelona (yo vivía allí en aquella época), siempre quería tocar como él y tener su sonido, de hecho cuando me tocaba improvisar pensaba en cómo lo haría él, hasta que un día me di cuenta que no tenía sentido, que jamás iba a llegar a una micronésima de lo que es él y que tenía que buscar mi camino. Hemos coincidido tocando juntos en conciertos, jams y grabar y tocar su música de la 'Flamenco Bigband' fue una experiencia mágica e inolvidable, cuando presentamos el disco en el Teatro Grec de Barcelona al aire libre 15 minutos antes empezó a llover y no paraba, entonces Perico nos hizo salir a todos del camerino y nos instó a tocar un Db tenido, según él era el sonido idóneo para invocar a los Dioses y que dejara de llover, empezamos a hacerlo, lloviéndonos encima y a los 3 minutos repentinamente dejó de llover inexplicablemente y pudimos hacer el concierto (podría contar tantas cosas). Perico es el Maestro, el gurú, un guía espiritual, ¿qué voy a decir del mayor genio del saxo alto que ha tenido este país?, para mí al nivel de Charlie Parker y Cannonball Adderley, Lee Konitz, es uno de los GRANDES. Cuando escuchas a Parker sabes que es él, cuando escuchas a Cannonbal sabes que es él, cuando escuchas a Konitz sabes que es él, cuando escuchas a Perico sabes que es él. Ha creado un lenguaje, un sonido, una forma de entender la improvisación y el Jazz. Trabajador incansable, enfermo del Jazz, vive por y para la música, cada día, no para, escribiendo música, tocando, escuchando, viajando. Y todo conjugado con una humildad increíble y con unas ganas de seguir aprendiendo y creciendo día tras día fuera de lo normal, Perico Sambeat siempre te sorprende! y siempre sienta cátedra, eso sí, cocinar no se le da muy bien. ¡¡Tengo el honor, la suerte y el privilegio de que grabe en mi disco!! Saxo soprano y saxo alto. 


Dee Jay Foster es el corazón, la gran viga que mantiene en pie a toda la estructura, la máquina que va a dar la vida, el camine, la dirección y el movimiento a mi música. A Dj lo conocí una noche mítica e intensa en Cádiz, en el Cambalache con Hassan, el Moderno, Perfumo, Julián, Cortejosa, Lipi, Galiana y toda la familia del comando gaditano. Se presentó como "Diyei", ¿cómo?, "Diyei", ¿Diyei?, "sí, Diyei". Y hasta aquí puedo contar de aquella noche. Pronto empatizamos y desde entonces siempre que hay algún concierto importante lo llamo. Compañero de charlas intensas e interminables, consejero y mi maestro de "Standards", es una enciclopedia del Songbook americano. De Madre roteña (de Rota) y padre americano, Dj se ha empapado de toda la tradición americana desde pequeño, es un deleite oírlo al piano cantando todas las melodías y explicándote cuáles son los cambios originales y las modificaciones que hicieron los maestros con el paso del tiempo. Claro, directo al corazón, con una personalidad única, serio y amante del humor surrealista, sinceridad máxima, apasionado de la mística, la naturaleza y el Jazz, estoy deseando escuchar los camines y los grooves que tocará en el disco! Especialista en cocinar hummus y baba ganoush, grandísimo pedagogo, siempre tiene una frase filosófica única y propia para describir situaciones, comparaciones, pensamientos, sentimientos o para dar consejos. Solitario, culto, apasionado del aprendizaje, dedicación máxima a la música, Dee Jay ha tocado con los más grandes y nadie mejor que él para hacer realidad este sueño y para conducir a todos estos grandes músicos a dar vida a mi música, y yo: ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi disco!! 


Ramon Prats es un creador exquisito, una fuente de conocimiento con hiperactividad infinita. Cada segundo está creando y conjuga la parte intelectual y la del riesgo con una naturalidad innata, con un gusto, concentración, virtuosismo y versatilidad que nunca deja indiferente a nadie. Estudioso, metódico, constante, responsable, imaginativo, honrado, Ramón y su música siempre irradian felicidad. Además de ser músico es un grandísimo aficionado, no hay mucha gente que haya escuchado tanto Jazz como él. Lleva muchos años indagando, estudiando, comprendiendo y buscando en las músicas más libres, siempre aderezando con una base de la tradición impresionante. Lo conocí cuando empezó a estudiar en el ESMUC (Barcelona), un día tocaba con su grupo en el Griffin (Sabadell) y le fallaron todos los músicos, ese día me llamó para tocar con él y con Idafe Perez a la trompeta. Desde entonces soy FAN absoluto de Ramón Prats. Tocar con él siempre es una enseñanza, un viaje, un disfrute máximo! actualmente tocamos juntos en 'Sindicato Ornette' y hemos coincidido en muchísimos proyectos. Bromista, seguidor de lo subversivo, inteligente, generoso, comprometido, perseverante, buen amigo, puro, le encanta vivir, la música es su vida, ama el buen yantar y tiene un "tapa quesos" que no consigo que me lo regale (no pensar con dobles sentidos). ¡Estoy deseando escucharle tocando mi música! Le veo confiado, cuando reciba las partituras va a sudar!! ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi disco!! 


José Carra es pasión y belleza. La gama de colores impresionistas perfectos para pintar la estructura de toda la música que he escrito junto a Foster y Prats. Los tres se conocen al dedillo y forman su propio trío, un tándem perfecto. Jose está enormemente influenciado de la música clásica, esto hace que su Jazz sea riquísimo en texturas y realmente exquisito. Me declaro admirador absoluto suyo. Enigmático, pasional, estudioso, irresistible, inteligente, creativo, generoso, Carra es el acompañamiento perfecto para darle vida y sustancia a este proyecto. Lo conocí cuando coincidimos en alguna Jam en el Onda Pasadena hace muchos años, cuando llevaba pelo largo y coleta, la primera vez que lo llamé para tocar juntos fue para abrir la Jam del Festival de Jazz de Sevilla. Pronto se la cortó (la coleta) y en poco tiempo, a base de dedicación y pasión se convirtió en uno de los pianistas más potentes que conozco. Vivimos una historia de amor, millones de anécdotas, situaciones extraordinarias de todas las índoles. Hoy día es uno de los pianistas más solicitados y destacados de España. Le gusta Art Tatum, el Gin-Tonic, la bachata y el chachachá, el guacamole no le sale mal, cinéfilo, seguidor de Machaquito y del humor más subversivo y surrealista. Para mí es un sueño que ponga su música y su alma en mi disco. ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi proyecto!!


Pau Domenech es un guerrero prodigioso apasionado de la música y del arte bohemio. Tiene un sonido, un gusto y un concepto alucinante y posee el don de la observación. Sabe escuchar, sabe mirar, sabe analizar, sabe observar, sabe examinar, sabe estar y todo esto trasciende en su gran desarrollo de aprendizaje. El clarinete bajo es uno de mis instrumentos favoritos y es, sin duda, uno de los papeles más importantes de toda la música que he escrito. Lo conocí a través de mi amigo Dani Molina, fueron unos saludos y alguna vez que coincidimos en algún concierto, la siguiente vez que supe de él fue que Michael Brecker lo requirió para tocar juntos en Valencia en el estreno de la música del maestro Brecker en España. Se formó en Valencia, Barcelona y Chicago. Observador, humilde, sencillo, inteligente, trabajador, soñador, pura pasión, es una persona muy especial, con un hambre de conocimiento que no tiene límites, para mí es un sueño que forme parte de mi música. Actualmente toca con el sexteto de Jaume Llombart y suele participar en proyectos de Jazz con Jorge Rossy, Sergi Sirvent y Bartolomeo Barenghi, además de otros muchos proyectos enfocados a otras músicas. Todo un todoterreno que admiro y estimo profundamente, estoy deseando trabajar con él y oír las frases en su clarinete bajo! ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi disco!!


¿Será John Coltrane?, ¿será Phil Urso?, ¿será Stan Getz?, ¿será Hank Mobley?, será Coleman Hawkins?, ¿será Fausto Papetti?... NO, es Enrique Oliver, mi saxofonista tenor favorito. Son dos metros de libertad, de búsqueda constante, de genialidad, de fantasía, de locura, de frenesí, de sinceridad. Su saxo y él son UNO y es pura inspiración para todos los músicos cuando lo oímos tocar, siempre es un viaje sublime oír su música porque es entrar dentro de su corazón. Nos conocimos cuando éramos muy pequeñitos, cuando tuvimos nuestro primer saxofón. Tocábamos juntos en la Asociación Musical Las Flores y más tarde en la Banda Musica Miraflores-Gibraljaire de Malaga'. Siempre unidos quedábamos cada día para tocar, para escuchar música, para compartir conocimientos, para comer (sobretodo salchichas), para hacer bromas, para jugar al fútbol, crecimos y aprendimos juntos. Daliniano y amante del ácido desoxirribonucleico, del cancionero español, del surrealismo más extremo, la física cuántica, el mineralismo, las cosas antiguas, la egiptología, los caracoles, la mística, el cine erótico, el trone más al límite, el vulcanismo, la hipnosis, las historias sobre las guerras púnicas, la cienciología, el esoterismo, la parapsicología y 'Sálvame Deluxe'. Seguidor de Luis Buñuel, el Litri, Milarepa, Paul Gonsalves, Dogen Zenji, Hsuan Tsang, Pakuska la Molusca, Sal Mosca, Fernando Redondo, Torbe, Phil Woods, Chiquito de la Calzada, Zoot Sims, Carmen de Mairena, Gandhi, el Pozi, Duke Ellington, Paquito D'Rivera, Leonardo Dantés, Ralph Lalama, los UFOs, Sidney Bechet, Karmele Marchante, Lester Young, Las Mama-Chicho, Paco Porras y Sonny Rollins. Sus dos grandes referencias son John Coltrane y Pedro Reyes. Para mí es un sueño que uno de mis ídolos forme parte de mi música, he escrito el papel de saxo tenor pensando en él, y estoy deseando escucharlo volar e interpretar mis notas. ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi disco!!


Martin Melendez es el sabor, el gozo y la alegría. Nunca en mi vida he conocido a un músico con tanto talento y tanta clase, con tanta luz. Tiene un oído prodigioso y una musicalidad que no das crédito. Con un sentido rítmico de otro planeta y con un sonido dulce e intenso a la vez que entra directo al corazón. La música la lleva en su sangre, es cubano y su físico le delata, si cierras los ojos y lo escuchas por momentos no sabrías si es un maestro gitano flamenco o un virtuoso ruso. Es pura sangría de razas, puro mestizaje africano-americano-asiático-europeo. Siempre que lo oigo tocar me quedo con la boca abierta, tiene una facilidad y un desarrollo del oído fuera de lo normal. Ha trabajado con Pablo Milanés y actuado por todo el mundo, actualmente forma parte del prestigioso cuarteto de cuerdas 'Aupa Quartet'. Lo conocí en 'Flamenco Hoy' de Carlos Saura con la dirección musical del maestro Chano Dominguez. Con él me he recorrido el mundo, Australia, New York, Chile, Polonia, Rusia, Canadá.. Es un genio y si alguien no lo conoce cuando lo escuchen tocando el violonchelo van a gozar. Nunca antes había oído a un chelista tocando e improvisando jazz como si fuera un saxofonista, un guitarrista o un trompetista, es increíble. ¡Tengo tantas ganas de escuchar cómo le da vida a mi música que no puedo esperar más! Es un fanático de la comida china y japonesa, seguidor de Michael Jackson y la música latina, un enamorado de la vida y de la música, un GRANDE!! y yo ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi disco!!


Fernando Brox es calidad y clase. Talentoso cirujano 'beboper' en busca de las notas más bellas en todo momento. Amante de los verdiales, la pureza en la música, lo rancio, su corazón es lindeza y finura y lo irradia a través de sus notas. Trabajador y estudioso incansable, lleva tiempo destacando y creciendo como improvisador y jazzmen, escucharle tocar es una master-class de alto voltaje. Niño prodigio, siempre tocando en orquestas sinfónicas, residió en Londres donde descubrió a Charlie Parker y Bud Powel, a partir de ese momento lo vio claro. Frescura, lozanía, carácter, bondad, maestría, Brox es un hechicero, su música es mágica. La flauta es, junto al clarinete bajo, uno de los papeles más importantes de mi proyecto, nadie como Fernando para llevarlo a cabo. ¡Estén atentos a este malagueño! os dejará loco!! Y yo ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi disco!! 


Lorena Fernández y Javier Cámara son los encargados de hacer funcionar el corazón de 'UNO'. En el proceso de escribir toda la música escuchaba en mi cabeza el sonido de dos trompas, como colchón armónico y como protagonista de colores en forma de frases muy expresivas, aportando un brillo dorado, un baño de oro y un gran atractivo a todas las complicadas y sencillas texturas y capas de la obra, una sensación mágica y volátil. Lorena y Javi son UNO, estudiosos, inseparables, profesionales, responsables, comprometidos, trabajadores, extraordinarios, con una concentración máxima que me atrae profundamente, lo darán todo en mi música. Para mí es un sueño que pongan su sonido, su amor y su alma en este proyecto tan único. La trompa es uno de mis instrumentos favoritos y su sonido es la sustancia idónea para dar vida a esta música impresionista, contemporánea, de cine, con tintes clásicos y una gran base de Jazz. Es un sueño que estén con nosotros y que formen parte de este extraordinario equipo. ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que graben en mi disco!!


Tiziana Tagliani es pura fantasía y poesía. Su sonido es divino y derrocha pasión y emoción que transmite a través de su Arpa, un instrumento celestial que conecta con el cielo y el Universo. Es uno de los instrumentos más antiguos, aparece en grabados de Sumeria y Babilonia que se remontan a los años 3000 a.C. Es el vapor, las gotas y las burbujas, el anhelo que suena en la parte más profunda de mi música. Tizi nació en Brescia (Italia), donde se titula como profesora de Arpa, luego estudia con David Watkins en el Royal Northern College of Music de Manchester. Tiene un currículum de ensueño, ha sido miembro de la Orquesta Joven Gustav Mahler y ha colaborado con numerosas orquestas españolas y europeas: Orquesta de la Radio Suiza-Italiana, BBC Philarmonic Orchestra, Manchester Camerata, Sinfónica del Principado de Asturias, Filarmónica de Gran Canaria, Sinfónica de Bilbao, Filarmónica de Galicia, Orquesta Ciudad de Granada, Orquesta del Palau de las Arts, Orquesta Nacional do Porto, Birmingham Royal Ballet, Chamber Orchestra of Europe, y ha trabajado bajo la batuta de grandes directores como Maazel, Harnoncourt, Claudio Abbado, Nagano, Pierre Boulez, entre otros. Tiene una grandísima inquietud por todo tipo de músicas, le atrae la fusión, el mestizaje, el folklore. Está deseando tocar mi música y yo trabajar con ella y escuchar cómo la interpreta: un bolero, una música circense, unos tanguillos, unos temas contemporáneos e impresionistas. ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que graben en mi disco!!


Carlos Cortés Bustamante 'el Killo' es pura energía y corazón. Caliente, creador, intenso, penetrante, hiperactivo, pasional y único en su especie. Alma libre cargada de experiencia, incansable, a todas horas produciendo, nunca te deja indiferente, siempre te sorprende y si compartes con él un rato de música o de vida te hace vibrar y te regala gozo, disfrute, alegría y satisfacción. Tiene el son y el sabor en sus venas. Tiene el don de enamorar allá por donde va. Con una percepción musical increíble, un sentido rítmico y un tempo de otro planeta, una entrega máxima y un áurea que convierte todo lo que toca en música con alma. Se formó en Cádiz, Londres y Barcelona, ha tocado con un elenco muy potente del flamenco, de la música latina, del Jazz. En mi proyecto tocará un montón de instrumentos de percusión, congas, cajón flamenco, maracas, güiro, campanas, y yo ¡¡Tengo el honor y el privilegio de que grabe en mi disco!! 



Gerardo Núñez, Maestro de Maestros. A los catorce años ya acompañaba a cantaores como Tío Gregorio el Borrico, Terremoto de Jerez y La Paquera. Grabó como acompañante del Turronero, Pansequito y de Indio Gitano, entre muchos otros. Y como compositor e intérprete, ha colaborado con diversas obras de Mario Maya: ¡Ay Jondo! y el Yerma de Lorca. Su trayectoria es muy extensa, ha tocado por todo el mundo y es uno de los referentes del universo del flamenco. Fuera del flamenco ha trabajado con el bajista Eberhard Weber y el acordeonista Richard Galliano. Otros músicos de jazz con los que ha colaborado, y grabado, son John Patitucci, Danilo Pérez, Arto Tuncboyaciyan, Strunz & Farah o Perico Sambeat. Lo conocí en el disco 'Cruce de Camino' que comparte con Perico, me enamoré de ese disco y luego coincidí con él en la grabación y en conciertos de la 'Flamenco Bigband' de Perico. Se pasaba todo el día con la guitarra practicando, no paraba nunca!! Sencillo, humilde, campechano, gerardo es un genio, tiene un dominio del instrumento inhumano, una técnica arrolladora y un gusto exquisito, es pura fantasía, tiene una riqueza armónica increíble! ¡Para mí es un honor y un regalo que el maestro colabore y grabe en mi disco!


¡¡No quepo de felicidad!! Carme Canela es elegancia, belleza, sensibilidad, calidez, delicadeza, pasión, seducción... Su voz es única, penetrante, cargada de encanto, sentimiento y lindeza. Soy fan absoluto de Carme desde que la oí por primera vez cantar, luego llegó a mis manos el tema 'Matilda' del disco del Maestro Sambeat, con Meldhau, Rosenwinkel y compañía. Cuando escuché a Canela cantar esa canción no me lo podía creer. Creo que es uno de los temas que más he escuchado en mi vida, una y otra vez, su voz me hace soñar, me hace volar y me transporta a un viaje cósmico e intelestelar que no encuentro en ningún otro sitio. Si nunca has oído ese tema aquí lo puedes escuchar: https://www.youtube.com/watch?v=9aG3WWXiWt4 vas a llorar de alegría!! Carme ha trabajado con Maestros de la talla de Guillermo Klein, Bruce Barth, Kurt Rosenwinkell, Lluís Vidal, Joan Albert Amargós, Perico Sambeatt, David Mengual, Dani Pérez, Gorka Benítez, Horacio Fumero, Iñaki Salvador, Jordi Bonell, Bernardo Sassetti, Agustí Fernández, Joan Monné, Miguel Poveda (Página oficial), Carles Benavent, Jordi Matas, David Xirgu y una lista interminable. Ha participado en más de 40 Cds con los mejores músicos de Jazz nacionales e internacionales y ha grabado 6 discos como líder, cosechando un montón de premios. Esta es su página web: http://carmecanela.com/web/ Para mí es un privilegio y un regalo que colabore en mi primer disco, y lo hará cantando un bolero con letra y música mía. Cuando lo compuse lo hice imaginando su voz, estoy deseando escucharla!!



Maripepa Contreras es dedicación, trabajo, estudio, esfuerzo, constancia, bondad, sensibilidad y música. Vive en una búsqueda constante, siempre con hambre de aprendizaje, ordenada, tenaz, perseverante, aplicada, generosa, luchadora, estudiosa e introvertida. Es una esponja, todo lo que estudia lo hace suyo y en seguida forma parte de su ser. Este año he tenido la suerte de tenerla como alumna de improvisación y no ha habido clase en la que no me haya sorprendido, cada semana traía asimilado lo que habíamos mirado en la anterior y al máximo nivel, nunca había tenido una sensación similar con ningún otro alumno. Toca uno de mis instrumentos favoritos, escuchar melodías con el oboe sobre parámetros jazzísticos es increíble, y yo ¡¡tengo la inmensa suerte de que grabe en mi disco Oboe y Corno Inglés!!. 

¡Patricio Medina Gutierrez es el elemento número 20! Debido al requerimiento y las necesidades de la música que he escrito para 'UNO', tendremos la enorme suerte y el privilegio de contar con el Maestro para formar un equipo de tres trompas junto a Lorena Fernandez y Javi Cámara Bernal que da miedo! Me ilusiona muchísimo que se haya unido a este viaje artístico. Patricio es un Doctor de la trompa, ha tocado con un montón de Orquestas de máximo nivel y es muy requerido como profesor por su calidad como intérprete, sabiduría y conocimientos. Amante del Jazz y del Latin Jazz, recuerdo hace 20 años cuando fue mi maestro en la Asociación Musical Las Flores de Málaga que siempre aparecía con su coche con la música de Arturo Sandoval a toda voz y yo muy aficionado al Jazz alucinaba! Estoy deseando escucharlo tocar cada una de las notas y frases que he escrito para ellos. 

Ernesto Aurignac.

Un dilluns de WTF i Milano

Primer WTF i després a veure a la Marina. ..amb Lluc Casares Alcobé, Pau Vidal, Pau Sala, Joan Casares, Oriol Vallès i Xavi Torres Vicente...i Marina Tuset, David Sam, Iscle Datzira, "Cobre" i Roberto Olori...
Pau Vidal, Pau Sala, Lluc Casares i Joan Casares.
Si anem a pams, dir-vos què.... des que organitzo el Festival de Jam Sessions a Sant Vicenç que em vaig plantejar recolzar els nostres joves valors i així ho faig i més que ho faré. De fet, quan després d'un "bolo" de festival algun d'ells em demana per tocar al JCLV sempre els hi dic que s'ho han de prendre com si ja haguessin tocat. Des que organitzo els concerts que intento no repetir-me "massa" amb la programació, i de fet, pocs han repetit com a grup i sí alguns músicds formant part d'altres grups. El cas dels Casares, Lluc i Joan, és una mica un bon exemple del meu recolzament als joves valors. Lluc i Joan van venir fa tres estius formant part del combo de lESMUC i Joan ha repetit enguany. Lluc va venir posteriorment formant part del combo del Joan Monné Quartet en un projecte fet a mida i dedicat a Benny Golson. D'altres companys de l'Esmuc, Taller i Conservatori també em varen proposar projectes....i jo sempre amb la mateixa cançó....."faig pocs concerts i sou molts músics"....."intento ser just i programar segons un ordre, el de la 'trucada'..". També dir que els projectes dels seus profes tenen un pes específic força important... No sabeu com m'agradaria programar un local amb actuacions diàries....Així podria donar sortida a tanta ingent quantitat de músics bons que tenim a casa....però no és així....

Pau, Pau, Lluc i Joan
Dos concerts al mes, un de normal i l'altre gratuït no donen per gaire. De fet són 10 concerts de pagament a l'any i 10 concerts-jams (a trio) gratuits l'any. Em vaig plantejar que pels trios volia donar sortida a alguns dels músics que he vist, que estic veient a les WTF del Jamboree Jazz i això és el que penso fer de cara el 2015, si és que el suport municipal continua. Pel que fa als concerts "normals" tinc tal quantitat de músics apuntats a la "cua" que si els programés a tots ja tindria el 2016 totalment ple. Un problema que hauré de solucionar seguin l'ordre establert o passant-me l'ordre pel "forro" i decidint la formació amb la millor proposta o la que m'agradi més, i "santes pasqües". És per això que el Joan Casares vindrà el 2015 a trio (si vol, que crec que sí) i és per lo bé que ho fa ell i els companys amb els quals comparteix projectes que després de tenir-los el divendres passat al 1er dia de Festival de Jam Sessions a SantVi, vaig voler tornar-los a veure ara acompanyat del seu germà, el Joan Vidal i en Pau Sala, el qual també va participar el 1er dia de Festival acompanyant el combo del Conservatori Liceu. 
Pau Vidal i Lluc Casares.
La proposta co-liderada pel Lluc i el Pau V. de fer música del meu estimat Eric Dolphy m'hi va portar de cap i sense cap dubte que allà m'hi vaig deixar caure.
Un projecte amb saxo tenor, flauta, contrabaix i bateria, sense instrument harmònic, havia de ser un projecte interessant i així va ser. Tot i la modernitat de la música de Dolphy, els temes escollits van ser impactants, bàsicament per la nítida sonoritat de la flauta, però també pel so del tenor força delicat en alguns dels temes, el magnífic swing de la secció rítmica amb un Pau Sala esplèndid i el Joan cada vegada més immens. Tot plegat força impressionant mostrant-nos l'estat de gràcia de tots quatre i en particular el cada vegada millor saxofonista al qual sembla que li van força bé les seves estades per Holanda. Un primer tema de més d'onze minuts, el "Serene" per començar la WTF, amb uns grans solos de flauta, saxo i contrabaix ens varen immiscir de ple en el món de Dolphy. El següent tema ja va ser força més potent, rítmicament parlant i també melòdica, per després tornar-hi amb una magnífica balada en el tercer, "Portrait" de Charlie Mingus per seguir amb un tema de Randy Weston anomenat "High Fly", pianista que va acompanyar Cannonball Adderley en alguns dels seus projectes, tema aquest que van fer més viu de tempo que l'original de Mr. Randy i que va ser genial. 

Pau, Oriol Vallès i Lluc.
Els dos vents iniciant el "tema" per després iniciar en Lluc el seu impressionant solo, força fluid, i segons el meu parer amb un missatge més clar i melòdic, tot i demostrar de quina manera domina el seu instrument, a base d'acords inversemblants. Després van fer el blues anomenat "2-4-5" del darrer disc de Dolphy "Out to lunch". Flauta i saxo tenor iniciant la melodia, dolçament i sempre al darrere Pau i Joan portant delicadament la màquina rítmica. Després de la melodia el magnífic solo del Pau Sala, a contrabaix solo, sense suport inicial de charles ni plats ni caixa. Ell sol davant del perill uns minuts desgranant les seves magnífiques notes per després amb l'entrada del solo d'en LLuc, també escoltar les escombretes d'en Joan i el suport del contrabaix. Un gran tema que va precedir el darrer "Iron man", tema de Dolphy del disc de 1963 del mateix nom, força més marxós i que va finalitzar aquesta primera part. 

Xavi Torres
La Jam va començar amb la companyia del cada vegada més Brownie Oriol Vallès a la trompeta i amb el tema de Clifford Brown, "Blues Walk", un magnífic blues on l'Oriol ens va deixar ben clares les seves intencions d'emular (intentar-ho si més no) al mestre de tants trompetistes. El darrer tema que vaig escoltar va ser el preciós "If I should lose you" on Lluc va cridar al seu amic i company de fatigues a Amsterdam, en Xavi Torres al piano, el qual també ens va mostrar el seu saber incrementat als Països Baixos. Una formació a sextet que va deixar-nos unes magnífiques vibracions i que la resta de públic va poder gaudir segurament amb més aportacions de músics. 


David, Marina, Iscle, "Cobre" i Roberto.
El meu següent stop seria al Milano per escoltar a la meva filla durant quasi tota la segona part on vam poder gaudir amb la inclusió de l'Iscle Datzira al tenor i amb la potent secció rítmica de piano, baix elèctric i bateria amb el David, "Cobre" i Roberto. Vam poder escoltar temes amb un marcat estil funky i amb molt de groove amb temes de la Muffy, Amy Winehouse, Steve Wonder, un tema propi que Marina canta i s'acompanya al piano per acabar amb el bis del magnífic gospel que ella canta com els àngels, el "The eye is on the sparrow". Força aplaudiments i satisfacció del públic present que la va recolzar en tot moment. Vet aquí un dilluns de doblet. Voilà. Miquel Tuset Mallol.